Z wielkim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci w dniu 11 listopada 2022 roku, naszego wykładowcy, mentora i wspaniałego człowieka Profesora dra inż. Wojciecha Suchorzewskiego-
Z wielkim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci w dniu 11 listopada 2022 roku, naszego wykładowcy, mentora i wspaniałego człowieka Profesora dra inż. Wojciecha Suchorzewskiego – wieloletniego pracownika Zakładu Inżynierii Transportowej i Geodezji Politechniki Warszawskiej.
Prof. dr inż. Wojciech Suchorzewski był inspiracją dla wielu pokoleń inżynierów. Urodzony 23 sierpnia 1933 roku w Warszawie – inżynier, naukowiec, nauczyciel, propagator idei. Otwarty i kreatywny umysł, niezwykle charyzmatyczna postać, autor wielu projektów w Polsce i zagranicą, autor książek, podręczników, opracowań i ekspertyz. Twórca współczesnego spojrzenia na inżynierię ruchu, na racjonalne planowanie systemów transportowych i dostrzeganie związków transportu z planowaniem przestrzennym. Autor kanonu celów i środków realizacji polityk i strategii transportowych na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym. Popularyzator roli rachunku ekonomicznego w procesie podejmowania decyzji o wydatkowaniu publicznych środków finansowych. Otwarty na nowoczesne techniki i technologie, w tym stosowanie technik komputerowych w drogownictwie i inżynierii ruchu.
Prof. dr inż. Wojciech Suchorzewski był związany z Politechniką Warszawską przez 71 lat. W latach 1951-1956 studiował na Wydziale Komunikacji Politechniki Warszawskiej gdzie za prace „Przybliżone metody obliczania płyt drogowych” uzyskał tytuł magistra inżyniera. Przeszedł wszystkie szczeble kariery uniwersyteckiej od zastępcy asystenta do profesora zwyczajnego. Już na drugim roku studiów rozpoczął pracę jako zastępca asystenta w Katedrze Mechaniki Technicznej na Wydziale Komunikacji Politechniki Warszawskiej. W 1965 roku uzyskał stypendium na University of Pittsburgh w USA a rok później obronił pracę doktorską pt.: „Zastosowanie kolejnych przybliżeń do opracowania prognoz ruchu miejskiego”. W 1970 roku objął stanowisko Profesora na University of Pittsburgh w USA. Kierownictwo w Zakładzie Inżynierii Komunikacyjnej na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej objął w 1986 roku i pełnił je do 2003 roku. W 1992 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Współpracował lub kierował wieloma biurami planistycznymi i projektowymi m.in. pracował w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Transportu Drogowego i Lotniczego (stanowisko projektanta u profesora Zygmunta Wasiutyńskiego), w Biurze Studiów i Projektów Komunikacji Miejskiej oraz w Biurze Projektów Stolica gdzie pracował m.in. nad projektem technicznym 4 km odcinka Wybrzeża Helskiego i Szczecińskiego jako kierownik w zespole 3-osobowym, zajmował się również projektem ulicy Szwedzkiej gdzie zastosowano pierwsze w Warszawie przechyłki jednostronnej na łuku. W latach 70-tych był również przewodniczącym Rady konsultacyjnej przy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych. W latach 1974-1980 był I zastępcą dyrektora Instytutu Kształtowania Środowiska (1400 pracowników, 70 profesorów; Instytut powstał poprzez połączenie 4 Instytutów: Urbanistyki i Architektury, Gospodarki Komunalnej, Gospodarki Mieszkaniowej i Ochrony Środowiska). W latach 1990-1991 i 1996-1997 prowadził analizy studialne nad układem autostrad i dróg ekspresowych w Polsce, wykonywanych na zamówienie krajowej administracji drogowej. Wynikiem opracowań były przejęte rekomendacje dot. rozwoju sieci autostrad i dróg ekspresowych i rozporządzenie Rady Ministrów dot. rozwoju sieci dróg szybkiego ruchu w Polsce. Obecny kształt systemu jest efektem tamtych analiz. Po roku 2000 był przewodniczącym Krajowej Rady ds. Autostrad, Grupy Roboczej ds. Transporty Społecznej Rady Narodowego Programu Redukcji Emisji i członkiem Krajowej Rady ds. Autostrad, Rady Urbanistyczno-Architektonicznej m. st. Warszawy, Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej m. st. Warszawy, Miejskiej Komisji Architektoniczno-Urbanistycznej m. st. Warszawy, Głównej Komisji Architektoniczno-Urbanistycznej, Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej, Społecznej Rady ds. Rozwoju Gospodarki Niskoemisyjnej. Prof. Suchorzewski był członkiem TUP i SITK.
Na arenie międzynarodowej Profesor Wojciech Suchorzewski był członkiem zespołu projektantów odbudowujących Skopje po trzęsieniu ziemi. Na początku lat 80-tych pracował w United Nations Centre for Human Settlements (Habitat) w Nairobi, Kenia. Brał udział również w wielu projektach Unii Europejskiej, OECD, Europejskiej Konferencji Ministrów Transportu (EMCT), Banku Światowego, EBOR, UNDP i JICA. Opracowywał koncepcje systemu transportu dla Libii i Arabii Saudyjskiej.
Dorobek naukowy Profesora obejmuje ponad 300 publikacji i referatów przedstawionych na konferencjach krajowych i międzynarodowych oraz kilkadziesiąt opracowań studialnych/planistycznych, projektowych i ekspertyz (także w ramach własnej firmy Suchorzewski Konsulting). Był autorem licznych książek, za podręcznik „Inżynieria Ruchu” 1990 otrzymał nagrodę (zespołową) Ministra Edukacji Narodowej I stopnia z tytułu osiągnięć naukowych a w 2009 roku Nagrodę (zespołowa) Ministra Infrastruktury za najlepszą książkę o tematyce transportowej (kategoria podręcznik) 2008/2009. Posiadał liczne odznaczenia mi.in.: Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złota Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej, Złota Odznaka Honorowa SITK, Medal Imienia Aleksandra i Zbigniewa Wasiutyńskich oraz 7 nagród ministrów za wybitne osiągnięcia w pracach badawczych i rozwojowych.
Był do końca aktywny i zaangażowany zawodowo – jeszcze w sierpniu opracował opinię do nowych przepisów techniczno-budowlanych.
Był niezwykłym człowiekiem – pomocnym, empatycznym i zawsze życzliwym. Będzie go nam bardzo brakowało…
